Bir varmış. bir yokmuş. gerçek budur ya ben hep yoktum. varların arasında.
dikilir bakarım etrafıma. süzgün süzgün. işte sadece bakarım..
Bazen ağlamak gelir içimden silen olmaz falan diye
ağlayamam korkumdan.
ben hep yokum ya
işte bu şekilde garip korkularım var benim.
insanlar neye üzülür anlyamam.
kara kara oturur bazen bunları düşünürüm.
neden düşünüyorsam. sanki onlar beni düşünüyor.
ne bileyim işte:
yaşam nedir. ?
ince bir çizgi mi yoksa ıslak bir gözyaşımı.
bence incecik bir tel üzerinde durmak için çok çabalarız.
ama bazılarımızın ayakları kaygan neye basarsa bassın. kayar.
o incecik telin üzerinde nasıl dursun.
bazıları hep söyler ya kaderimiz hep bizim elimizde die.
o kişilerin acaba kağıt oyunu oynayıp oynamdıklarını merak ederim.
kağıt desteleri de bizim elimizde ama yine de kaybederiz.
yaşamdan kazanılanlar da belki bundan ibaret.
yüksek kazananlar hile yapmış olabilirler.
ama ben yapmadım.
acaba hep kaybedecekmiyim.
insanlığın acımasızlığı ile hayvanların acımasızlığı arasnda hiç fark olmadığı. birde
insanlık zeytin yağı gibi su üstüne çıkıyor. işte ben insanım ben nasıl yaparım. benim kişilk dugularım var falan falann...
anlamsız. anlamsız...
yaşamdaki ince çizgileri, i bırakın silgiyle silmeyi. nasıl olsa ayak sürtünmesinde siliniyor.
biz boşuna çabalamayalım....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder